Parafia Rzymskokatolicka w Drawsku Pomorskim pw. Zmartwychwstania PNJChr

kosciol
flaga
lot 01
stworki

Parafia Rzymskokatolicka pw. Zmartwychwstania Pana Naszego Jezusa Chrystusa w Drawsku Pomorskim

Parafia Rzymskokatolicka pw.
Zmartwychwstania Pana Naszego
Jezusa Chrystusa w Drawsku Pomorskim

✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶ BOŻE NARODZENIE AD 2023 ✶

 sakramenty święte
 sakramenty
święte
Sakrament bierzmowania

To jeden z sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Każdy ochrzczony może i powinien przyjąć ten sakrament, gdyż bez niego wtajemniczenie chrześcijańskie pozostaje niedopełnione (por. KKK 1306). Sakrament bierzmowania udziela przyjmującemu daru samego Ducha Świętego, udziela mu specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia wiary, jej obrony słowem i czynem, a także do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydził się Krzyża (por. KKK 1285; 1303).

W Nowym Testamencie znajdujemy liczne opisy wkładania przez Apostołów rąk na uczniów. Dzięki temu pierwsi chrześcijanie otrzymywali Ducha Świętego, co objawiało się często niezwykłymi uzdolnieniami (charyzmatami). W ciągu wieków obrzędy bierzmowania ukształtowały się inaczej w Kościele wschodnim niż na Zachodzie. Po raz ostatni zreformowano liturgię bierzmowania w 1971 roku według wskazań Soboru Watykańskiego II. Biskup kładzie rękę na głowie bierzmowanego (włożenie rąk) i kreśli palcem umoczonym w krzyżmie znak krzyża na czole (namaszczenie). Wypowiada wówczas słowa: „N. przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. Zawiera się w nich cały sens sakramentu. Dar namaszczenia Duchem Świętym łączy się często z siedmioma darami Ducha Świętego, z darem mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej.  W bierzmowaniu w nowy i niepowtarzalny sposób zstępuje na nas Duch Pocieszyciel. Wyraz „znamię” został celowo dodany, aby zaznaczyć, że widzialne namaszczenie jest znakiem dokonującej się w duszy przemiany, która pozostawia na całe życie niezatarty ślad.

Bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu, ale możemy w nim także uczestniczyć jako świadkowie. Według prawa świadek powinien szczególnie umacniać bierzmowanego przykładem swego życia. W czasie liturgii powinien przedstawić biskupowi kandydata (przez położenie prawej ręki na ramieniu i wypowiedzenie jego imienia), a potem ma pomagać bierzmowanemu w wypełnianiu przyrzeczeń chrzcielnych czyli w życiu wiarą. Świadek ma być dojrzały do podjęcia się takiego obowiązku, sam musi być już bierzmowany i nie może być wykluczony przez prawo kanoniczne od pełnienia tej funkcji. Świadek bierzmowania winien  być wystarczająco dojrzały do spełniania tego obowiązku, być wierzącym i praktykującym katolikiem i należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię. Nie może też być wykluczonym przez prawo w aktach kościelnych.

To jeden z sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. Każdy ochrzczony może i powinien przyjąć ten sakrament, gdyż bez niego wtajemniczenie chrześcijańskie pozostaje niedopełnione (por. KKK 1306). Sakrament bierzmowania udziela przyjmującemu daru samego Ducha Świętego, udziela mu specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia wiary, jej obrony słowem i czynem, a także do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydził się Krzyża (por. KKK 1285; 1303).

W Nowym Testamencie znajdujemy liczne opisy wkładania przez Apostołów rąk na uczniów. Dzięki temu pierwsi chrześcijanie otrzymywali Ducha Świętego, co objawiało się często niezwykłymi uzdolnieniami (charyzmatami). W ciągu wieków obrzędy bierzmowania ukształtowały się inaczej w Kościele wschodnim niż na Zachodzie. Po raz ostatni zreformowano liturgię bierzmowania w 1971 roku według wskazań Soboru Watykańskiego II. Biskup kładzie rękę na głowie bierzmowanego (włożenie rąk) i kreśli palcem umoczonym w krzyżmie znak krzyża na czole (namaszczenie). Wypowiada wówczas słowa: „N. przyjmij znamię daru Ducha Świętego”. Zawiera się w nich cały sens sakramentu. Dar namaszczenia Duchem Świętym łączy się często z siedmioma darami Ducha Świętego, z darem mądrości, rozumu, rady, męstwa, umiejętności, pobożności, bojaźni Bożej.  W bierzmowaniu w nowy i niepowtarzalny sposób zstępuje na nas Duch Pocieszyciel. Wyraz „znamię” został celowo dodany, aby zaznaczyć, że widzialne namaszczenie jest znakiem dokonującej się w duszy przemiany, która pozostawia na całe życie niezatarty ślad.

Bierzmowanie przyjmuje się raz w życiu, ale możemy w nim także uczestniczyć jako świadkowie. Według prawa świadek powinien szczególnie umacniać bierzmowanego przykładem swego życia. W czasie liturgii powinien przedstawić biskupowi kandydata (przez położenie prawej ręki na ramieniu i wypowiedzenie jego imienia), a potem ma pomagać bierzmowanemu w wypełnianiu przyrzeczeń chrzcielnych czyli w życiu wiarą. Świadek ma być dojrzały do podjęcia się takiego obowiązku, sam musi być już bierzmowany i nie może być wykluczony przez prawo kanoniczne od pełnienia tej funkcji. Świadek bierzmowania winien  być wystarczająco dojrzały do spełniania tego obowiązku, być wierzącym i praktykującym katolikiem i należeć do Kościoła katolickiego i przyjąć trzy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię. Nie może też być wykluczonym przez prawo w aktach kościelnych.

Sakrament Chrztu Świętego

Rodzice chcąc ochrzcić swoje dziecko powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej przynosząc następujące dokumenty:

  • akt urodzenia dziecka z USC – oryginał (pełny akt; jeśli nie są w związku małżeńskim, należy wtedy dostarczyć też zgodę na chrzest od ks. proboszcza),
  • świadectwo ślubu kościelnego,
  • imię, nazwisko, data urodzenia, zawód, adres zamieszkania rodziców i rodziców chrzestnych.

Jeśli rodzice żyją w związku cywilnym lub w konkubinacie i nie mogą zawrzeć małżeństwa z powodu przeszkód kanonicznych, jednak praktykują swoją wiarę w tym, co jest dla nich możliwe, wobec proboszcza, na piśmie składają oświadczenia rodziców, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej. Osobne oświadczenie podpisują rodzice chrzestni dziecka, że zobowiązują się uczynić wszystko i dopilnować, by chrześniak został wychowany w wierze katolickiej.

Rodzice chrzestni – muszą mieć ukończone 16 lat, być po przyjęciu komunii św. i bierzmowania (osoby żyjące w niesakramentalnym związku małżeńskim nie mogą być rodzicami chrzestnymi). Muszą dostarczyć z własnej parafii zaświadczenie, że są wierzącymi i praktykującymi katolikami i mogą pełnić funkcją rodzica chrzestnego.

Rodzice naturalni i rodzice chrzestni otrzymują kartki do spowiedzi św. Przygotowują się do chrztu dziecka poprzez obowiązkowy udział w katechezie w sobotę przed niedzielą chrztu po Mszy św. o godz.18.00 (zgłaszają się do zakrystii). Wtedy należy podać kartki od spowiedzi i zaświadczenia rodziców chrzestnych.

Warunki uzyskania zaświadczenia, że może ktoś pełnić funkcję ojca lub matki chrzestnej:

  • jest parafianinem, czyli zamieszkuje na terenie parafii i jest zapisany do parafii. (nie mylić z zameldowaniem).
  • żyje wiarą, tzn. jest osobą wierzącą i praktykującą;
  • ma ukończony 16 rok życia;
  • przyjął sakrament bierzmowania;
  • jeśli żyje w związku z inną osobą, to wyłącznie w związku sakramentalnym;
  • zgłasza się osobiście po uzyskanie zaświadczenia.

Do obrzędu chrztu wymagana jest świeca i biała szata. Dobrym zwyczajem jest, aby o świecę zadbał ojciec chrzestny, a o białą szatkę matka chrzestna.

Rodzice chcąc ochrzcić swoje dziecko powinni zgłosić się do kancelarii parafialnej przynosząc następujące dokumenty:

  • akt urodzenia dziecka z USC – oryginał (pełny akt; jeśli nie są w związku małżeńskim, należy wtedy dostarczyć też zgodę na chrzest od ks. proboszcza),
  • świadectwo ślubu kościelnego,
  • imię, nazwisko, data urodzenia, zawód, adres zamieszkania rodziców i rodziców chrzestnych.

Jeśli rodzice żyją w związku cywilnym lub w konkubinacie i nie mogą zawrzeć małżeństwa z powodu przeszkód kanonicznych, jednak praktykują swoją wiarę w tym, co jest dla nich możliwe, wobec proboszcza, na piśmie składają oświadczenia rodziców, że zobowiązują się wychować dziecko w wierze katolickiej. Osobne oświadczenie podpisują rodzice chrzestni dziecka, że zobowiązują się uczynić wszystko i dopilnować, by chrześniak został wychowany w wierze katolickiej.

Rodzice chrzestni – muszą mieć ukończone 16 lat, być po przyjęciu komunii św. i bierzmowania (osoby żyjące w niesakramentalnym związku małżeńskim nie mogą być rodzicami chrzestnymi). Muszą dostarczyć z własnej parafii zaświadczenie, że są wierzącymi i praktykującymi katolikami i mogą pełnić funkcją rodzica chrzestnego.

Rodzice naturalni i rodzice chrzestni otrzymują kartki do spowiedzi św. Przygotowują się do chrztu dziecka poprzez obowiązkowy udział w katechezie w sobotę przed niedzielą chrztu po Mszy św. o godz.18.00 (zgłaszają się do zakrystii). Wtedy należy podać kartki od spowiedzi i zaświadczenia rodziców chrzestnych.

Warunki uzyskania zaświadczenia, że może ktoś pełnić funkcję ojca lub matki chrzestnej:

  • jest parafianinem, czyli zamieszkuje na terenie parafii i jest zapisany do parafii. (nie mylić z zameldowaniem).
  • żyje wiarą, tzn. jest osobą wierzącą i praktykującą;
  • ma ukończony 16 rok życia;
  • przyjął sakrament bierzmowania;
  • jeśli żyje w związku z inną osobą, to wyłącznie w związku sakramentalnym;
  • zgłasza się osobiście po uzyskanie zaświadczenia.

Do obrzędu chrztu wymagana jest świeca i biała szata. Dobrym zwyczajem jest, aby o świecę zadbał ojciec chrzestny, a o białą szatkę matka chrzestna.